|
Alle har me
hatt så sterk ein lengt
til å få sjå,
ta og føle på,
ditt formfulle
skrog,
men kven kunne
vel ha tenkt
at det skulle skje mens her du låg?
Då du svinga om
neset
reint me stokk,
lyste opp i
fjeset,
eit
gledens sjokk!
Alle sa, sjå der
ute,
høge mastrer,
tau og rigg,
å for ei prektig
skute!
Så flott på
vatnet ho ligg.
Mange som her i
Gulen bur,
og sjøen som
leveveg har fått,
med deg fekk sin
fyrste utanrikstur
på havet stort
og blått.
Du gav dei sin
sjømannsdåp
gjennom brot og
brenning,
du gav dei glede
og håp
ved
landkjenning.
Med deg dei fekk
sin lærdom,
til i rigg og
mast å gå,
så når
arbeidsdagen sidan kom
dei på eigne
sjøbein kunne stå.
Din innsats for
vår sjømannstand,
gjennom mange,
mange år,
til ære og gagn
for folk og land,
me takkar deg
hjarteleg for.
“Ut mot havet”
er eit glimrande tiltak,
om kvinna sitt
liv i 1920-40 på kysten vår.
Det ligg gode
tankar og mykje arbeid bak
skildringa av
hennar virke i desse 20 år.
Det vert som å
sjå si eiga mor
der ho streva i
hus og flor,
stelte dyra,
slo inn myra,
rydda og planta,
skaffa tilveie
det som vanta,
bar fram mat,
på mange fat,
til ein
ungeflokk svolten og stor,
medan mannen
fiska på hav og fjord.
Ho plukka bær,
sydde kler,
spann, strikka
og vov,
potetene or
molda grov,
ved og vatn til
huset bar,
og attpå til
hjelpte ho han far
med å stella
fisken
når han kom heim
frosen og hisken,
tente ekstra på
fisketørking og salting,
utruleg
korleis ho fekk tid til allting!
Ho kunne så
mange fine eventyr
om troll og alle
slags rare dyr.
Hennar mjuke,
klangfulle song,
me minnest så
mang ein gong.
Hennar varme,
gode røyst
var vår aller
beste trøyst.
Ho var edel og
god,
skin i
vårt minne no.
Utstillinga de
har der inne
vil vekka mangt
eit minne.
For dei som
ikkje hugsar den tid,
ho også til stor
lærdom vil bli.
På dykkar
vitjing set me stor pris,
dette vert eit
gildt minne for oss her.
Me ynskjer dykk
lukke til på alle vis
hjarteleg
velkomne de er!
|
