|
Alt frå dei eldste tider
har Midtun-bøndene nytta desse lier,
frå fyrst av med fangst og jakt,
mangt eit bytte er nok her nedlagt.
Dei nytta det saftige utmarksgras,
markeslåtten gjekk med alvor og fjas.
Her rugga om sommaren mjøketunge kyr,
sprang massevis av sauer og andre dyr.
Grøne og fine var vollane,
bjørka pryda liene og kollane,
det er underleg å tenkja tilbake,
at her skulle koma så mykje sprake?
I eldre tider var her yrande liv med støling,
budeiene ysta og kinna, passa sin bøling.
Seinare konene om kvelden kom med holk og bytte,
mjølka buskapen og overnatta i si sæterhytte.
Om morgonen mjølka dei enno ein gong
før dei traska på heimvegen long.
Holken kunne vera temmeleg tung,
men jenta var sprek og ung.
Samla la kvinnene trøstig på stien i veg,
dei både strikka, prata og kosa seg.
Dei kunne ikkje langs stien i eitt ile,
nei visse stader hadde dei sine kvile,
og der gjekk praten ekstra lett,
strikketøyet voks frå nøster i nett,
det heile syntest så enkelt og greitt,
og "treskoposten" for stoff aldri stod i beit.
Slitsomt måtte det likevel bli,
særleg på seinsommartid,
med uroleg ver, regn og rusk
og utriveleg våttsamt i kratt og busk.
Då mange gonger ynskte dei
at det hadde vore køyrevei.
Og enno oftare ynskte dei nok det,
karane som om vinteren i Dalen henta ved.
Kom det lite snø med dårleg markeføre,
kunne det ofte røyna på humøret.
Då beitinga i dalen tok meir og meir slutt,
fekk skogvoksteren meir og meir futt.
Hadde me fått oss veg til traktor
kunne nok vinsten vorte stor.
Me kunne lagt opp storslått planteplan,
fått dalen full av vakker, verdfull gran.
Slik tenkte me medan tida gjekk,
men bøndene ny gneist fekk,
og no skal eg sei det gjekk fort,
det offentlege apparatet verka som smurt
med planlegging, stikking, tilskot og det heile,
no kunne det då ikkje feile?
Og så kom han Arne Eide,
og då vart det noko til greie.
Han sette igang med
sin nye brøyt,
både han og maskina stod for ein støyt.
Dei tok seg fram
med brask og bram,
han var ein ypparleg maskinstyrar,
jamna ut haugar, fyllte myrar,
reiv opp røter, tre han braut,
arbeidde og sveitta, dundra og skaut.
Bøndene sjølve dei satsa på dugnad,
gjekk inn for fullt med iver og hugnad,
var ikkje redde for i søla å vasse,
bora, la røyrer og køyrde på masse.
Arbeidet gjekk som i profesjonelt lag
og vegen vart lengre dag for dag,
han svinga seg fram som ein slange,
vart prøvd og fagna av mange.
Stor skilnad
frå helg til helg me såg
forventningar i lufta låg,
og lenge det heller
ikkje varde,
før resultatet til
vonene svarde,
melding vart utsend,
vegen var godkjend.
No ligg han her som ein
glitrande tråd,
vakker som få,
buktar seg fram, flatt
og på skrå,
god til å køyra traktor
på
og fin - fin å gå,
heile bygda vil og må
inn for å prøva og sjå!
Me er stolte over dykk
gutar,
som over myrar, berg og
nutar,
slik sabba veg har
laga,
til ein pris som ingen
vil plaga.
Me takkar alle som
godsida til har vendt,
hjelp og tilskot til
anlegget har sendt.
Midtuningar til lukke
med vegen de har fått!
Me ynskjer han må tene
dykk lenge og godt,
mykje glede og gagn
dykk yte,
at de han retteleg må få nyte.
|
