Du går og steller i ditt hus,

det du gjer følest så smått

målt mot den blest og sus

folk i andre yrker har fått.

Media fortel om stjerner store,

skildrar i alvor og skjemt,

rosa blir ting dei sa og gjorde

-ei vanleg husmor aldri nemnt.

Tenkjer me oss litt om –

kven er eigentleg stor?

Alle til verda kom,

ja, nettopp, ved ei mor.

Neppe meir elska er

nokon på livsens veg,

neppe meir viktige her,

enn mødre som deg.

Borna fram du bar,

stell og føde du dei ga,

mamma første ordet var,

-første steg mot deg dei la.

 Du saftar og syltar bær,

bakar, steiker og kokar,

syr, vaskar, fiksar kler,

støvsug i krær og krokar.

Lærdom du borna gjev

der du syng, les og fortel,

løn du får for ditt strev

når det går dei vel.

Ting som skapte lukke sann

du gøymde og gav oss del i,

gullkorn av barnemunn rann,

- skulle glimesteinar i livet bli.

Du sende med oss på ferda

ein visdom sunn og god,

ei bør som er lett å bera

- dagleg me brukar av ho.

Alltid ved sida ho stod

trufaste, kjærlege mor,

me ser klårt i vårt minne no,

- ho var verkeleg stor!

Noreg er eit kongerike

fastsler Grunnlova vår,

og i spissen for slike

naturleg ein konge står.

Landet, folket og fridom,

kongen og hans slekt,

nordmenn æra og verna om

med ihug, elsk og respekt.

 Når NRK program sender

der kongen til lått vert gjort,

slik det titt diverre hender,

ergrar det mange stort.

På kongebesøk set me stor pris,

ved sorg, og på gledens dag,

syner me takksemd på rette vis

med harselas i simple ordelag ?

Takk kjære vår

for at du kom i går !

Varm sol

bestefar i jyngestol

på sin veranda

med koppen i handa,

hane som gjel,

katt som  mel,

måseskrik og rabalder,

grågåsskvalder,

humler susar,

bekken brusar,

orren kurlar i kollen,

graset gror på vollen,

reir i tretoppar,

svulmande knoppar,

mjuke kroppar,

varme sansar,

lam som dansar,

liv i li og hei,

barneleik på vei,

-snart 17. mai !

Folk druknar i flaumar,

sola brenn buskar og strå,

mennesker lever i traumar,

ottast kor det med kloden vil gå.

Ozonlaget minkar ustanseleg,

temperaturen han går opp,

stadig vind og regnver på veg,

eller sol som skin utan stopp.

Regnskogen vert hoggen ned,

ureininga aukar i stor fart,

at noko no må skje

skjønar me etter kvart.

 Men framleis i kvar vår bil,

stilfull, mjuk og god,

me susar avgarde mil etter mil,

eller står i kø og spyr ut CO 2.

Til å redda livet på vår jord

har politikarane vilje sterk,

i tillegg til vilje og fagre ord

må nye tiltak bli sett i verk.

Kunne litt meir til samferdsel gå

av alt me ser til ”fondet” fløyme

og me slike kollektivtilbod få

at folk mot rutene vil strøyme ?

Ja då ville me mykje vinne,

betre luft, ferre i ulukker miste,

samhald og fellesskap finne,

- folkegrupper saman riste.

I dei gamle, gode tider

låg det ein stor, veldriven gard

her under desse historiske lier

der kommunen kontorbygg har.

Graset grodde saftig på voll,

roser og frukttre i hagen vaks,

åkrar gav avling i rikeleg foll,

rug og havre med bognande aks.

Angande, nyslegen myr

der høyet for ljåen fall,

buskap med staslege dyr,

rein og triveleg fjøs og stall.

Tenestefolka omsorg synte

for husbonden sine hus og jord,

kvart ugras i hage og åker tynte,

skapte eit mønsterbruk ved vår fjord.

Der husa på garden er blitt vekke,

står det fine kontorbygget no åleine,

synd at budsjettet ikkje skal rekke

til å halda blomebeda rundt det reine.

Ved den sæle start

synest livet lyst og langt,

men kan nok etter kvart

følest både tungt og trangt.

Til folketrygdpensjon ifrå staten,

dei trekkjer inn midlar, tel poeng,

ordninga vil sikre deg maten

og alt du i alderdomen treng.

Når arbeidslivet tek slutt omsider,

må mange på vanane snu,

ektepar får enno trangare tider

når begge fyller sekstisju.

Er det ein naturleg ting

at med den heilage ektepakt

fylgjer ei nådelaus samordning

utan omsyn til det som er trakt ?

Det å få redusert sin pensjon

er mest som å bli straffa

for at du i sømeleg tru og von

landet arbeidskraft skaffa.

At einslege god pensjon må få

som takk for sitt strev er klart,

burde ektefolk likevel oppnå

trygd i pakt med det dei har spart ?

Om feite fond og rikdom enorm

fører til at me andre reglar får sjå

i komande ny pensjonsreform

- det lurer me på.

Under tre og buskar

over alt i hagen,

traster riv og ruskar,

strevar heile dagen.

Dei leitar etter føde

til ungeflokken sin,

samlar av den grøde

dei på bakken finn.

At trasta slit er visst,

det gjer også menneske,

men ho blir aldri pensjonist

slik som me.

I dag var eg i byen igjen

og kjøpte ny kulepenn.

Det var ein god dag,

full av velbehag,

mjukt i slapset å vasse,

veta var akkurat passe

til å laga så mykje søle

at me får varme føter kjøle,

- og bli passeleg støle.

Regnet hjelpte oss utan stopp

slik at me ikkje turka opp.

Sjølv om trua på meteorologane brast

står det likevel fast

at me hadde ein hyggeleg tur,

ingen var sur

og slett ikkje stur.

Me hadde beste skyssen fom fins,

«Sognekongen» og «Fjordprins».

Velvilje ombord oss møter,

ovnen i vinduet turka våre føter.

Medan me susar over sjø

me et vårt brød,

drikk vår kaffi,

høyrer nytt om Gadaffi,

finn roande musikk

i god akustikk,

tek på fjernsyn ein titt,

strekkjer beina litt,

pratar med nokon me kjenner,

skaffar oss nye venner.

Ut over fjorden me kjem til å glo,

kva ser me no,

ein tresko ?

Skal me han berge ?

Å, nei det er ei ferge.

Er det verkeleg enno folk som reiser i bil,

stressar avgarde mil etter mil

på sleipe og glatte veie

når det finst måtar som er mykje meir greie ?

Tenk ta seg fram på slike tungvindte måtar

når man kan nytte snøgge, komfortable båtar !

Der kan me reise til og frå Sogn

i ein atmosfære lun og logn

med oppvartning frå servicevogn

av smilande, blide sognejenter

som med maten og kaffien venter.

Dei bringer og henter

som i eit servicesenter.

Brått ser me kjende holmar og skjer.

Me veit kvar me er,

temmeleg nær

ein vakker, tradisjonsrik stad

som også gjorde vikingane glad.

Det er avslappande å reisa på denne måten,

- bruk snøggbåten !

Reis åleine, reis i lag,

båten går kvar einaste dag.

Behageleg og fint,

og ganske svint,

gjev han deg ein hyggeleg tur,

og kvelden kan du opplagt nyte der du bur.

Tingveggen og Tinghella på Tusenårsstaden Gulatinget på Flolid. Foto: L. Henriksbø

EIVINDVIK FØR OG NO

Magnor Midtun si lokalhistoriske heimeside.

Tekst: M. Midtun, e-postadresse: magnor.midtun@enivest.net. Bilete: M. Midtun, der ikkje anna er nemnt. Kommersiell bruk av innhald på denne sida er ikkje tillate utan i samråd med eigaren, men kan brukast fritt til undervising og opplysning. Weboppsett: Studio Henriksbø.

Startside • Opp • Innleiing • Namnet • Steinkrossane • Døypefonten • Olavskjelda • Gamal tingstad • Gulen kyrkje • Prost Dahl • Poststad • DS-stoggestad • Kongevitjingar • Andre vitjingar • Namnebyte • Andre hendingar • Livet i bygda • Minner ifrå krigen • Gamle skikkar • Gamal julefeiring • Næringslivet • Ymse • Gulatingsminne • Tankar • Prologar • Høgtider • Minneord • Bankar

Denne heimesida fungerer best i Internet Explorer og Opera. Den kjem diverre berre delvis opp i Firefox og Safari. For dei som brukar dei to siste internett søkjeprogramma, kan det vere eit alternativ å installere eitt av dei to første i tillegg. Ein kan godt ha fleire internett søkjeprogram på den same PC-en. Men på den andre sida vil denne heimesida i løpet av året bli overført til eit meir moderne webprogram som er kompatibelt med dei aller fleste store internettprogramma.