|
Når snøen la seg over hei og mo
vart det juleførebuing, då som no,
med eit svare strev, kav og mas,
brygging, baking, pynting, mykje
stas,
dei gledde seg til midtvinterskalas.
Sjølve julekvelden feira dei i
verdig æra
for den største av alle menn på
jord.
Dei las Evangeliet, som det sømer
seg å gjera,
song fredfulle songar rundt eit
veldekka julebord,
åndeleg var kvart eit ord.
Om juledagsmorgon tidleg
dei reis opp og til kyrkje for.
Fylgjet var både stort og stileg
spreke hestar, av dombjøller eit
kor.
Når dei kom attende
og fekk nøgda av naudturft og mat,
og så hadde kvilt seg litt, kan
hende,
snart alle i peisestova sat,
koste seg med nøter og frukt på
gylne fat.
Det var varmt og godt inne.
Elden loga frisk på peisen.
Husmora la på pinne etter pinne,
elden sin appetitt var heisen,
ho var sveisen.
No kunne dei vel smaka litt på ølet,
det var no snart fyrstedags kveld,
og at det gjorde godt skulle alle få
føle,
det ville nøra opp som ein innvendig
eld.
Det husbond lova han jamnast held.
Vegen til kjellaren var lett å
finne,
ølsveinen sprang der svint og lett.
Han bar opp fulle kar og binne,
rundt borda drakk dei tungt og tett.
Ein skål til dei gode makters minne,
ein for vår konge og vårt land,
to for den norske kvinne,
og tre for den norske mann.
Skål Isak for at du vann
i saka mot høygrossist Trulsen,
skål Isak, du førde deg som ein
mann,
følte storkarane på pulsen.
Skål for året som snart er gått,
skål for det som kjem.
Skål Martin for sonen kona di har
fått,
gje ho frå oss ein gasta klem.
Laget vart meir og meir lystig
di tettare skålane kom,
og folket vart meir og meir tystig,
og tunna vart aldri tom.
Dei hadde det frykteleg moro,
fortalde stubbar, jodla og sang,
både herskap og tenarar sprudla og
lo,
her følte ingen sut og tvang,
alle var av same rang.
Men etter kvart som kvelden fall på,
stilna litt etter litt den lystige
komikk.
Alle sat til slutt, for ingen kunne
gå,
det vart stillt i den glade klikk.
Til sist dei med møye i køya kom seg
til ro,
sovna inn i ein tung, kvalmande rus.
På bordet stod tjuetre tome glas og
liksom lo,
og eit halvtømt femliterkrus.
Stille og tyst, uret på veggen sa
tikk, tikk.
Nissen på peisen svarde med
saktmodige nikk, nikk.
Frå glasa let ikkje lenger noko
klikk, klikk.
Frå sengekammersa kom lange, djupe
hikk-hikk.
Alt etter gamal, god juleskikk?
|
