|
Det var stemningsfullt i kyrkja i
dag.
Tanken tok oss attende til tida me
hadde i lag
då me i 1946 for presten gjekk,
fyrste kjennskap til kvarandre fekk,
og 8. september som konfirmantar
stod,
- gildt å tenkja tilbake på no.
Presten, Johan Vatne, var ein
fredsæl mann,
med glede og stor takksemd me
minnest han.
Han var roleg, grei, kjekk og på
alle måtar bra,
men me tykte nok at litt mykje
lekser han oss ga,
kapittel opp og kapittel ned,
i tilleg til alt det
skulen krov i vår eksamenstid,
før me frå skulegonga var fri.
Kvar mandag, heile sumaren igjennom,
me til undervisning i kyrkja kom,
dei fleste på motorbåtar
som alle hadde sine særeigne låtar.
Me kjende dei kvar og ein,
både snøgg og sein.
Frå Eidsbotn Magne, Kari og Solfrid,
med «Mira» nådde fram i rett tid.
Aslaug og Sigvald kom frå Brandsdal,
og dei to,
ventande på kaia i Vikane stod.
Frå Dalsøyra, med «Rappen», den
gamle travar,
Ingrid og Harald passasjerar var.
«Rappen» gjekk i doktar-rute
og var alltid tidleg ute.
På lyden kunne me lett høyra
båten som kom frå Oppdalsøyra.
Med på den ferda
var Jakob, Audun, Finn og Gerda.
Dei hadde godt humør,
båten var kjende «Vigør».
Mest i same stund
la «Porat» til kai frå
Brandangersund.
Der ombord var det god orden på
tinga,
der sat Per, John, Bjarne, Anna og
Inga.
Ingen motordur eller støy
røpa dei frå Hisarøy,
Solveig og Odd nytta oftast robåten
og han var uråd å kjenna på låten.
Med dei som kom frå Eivindvik
hadde det seg slik
at dei traska på sine skeive skor,
både Karin, Ragna, Åse, Olav og
Magnor,
mens Norvald rodde så sjøen spruta,
han ville og halde ruta.
Klokka 11 var me i kyrkja samla,
hendene stille med bøkene famla,
i fyrstninga sat me som ein einaste
stor dyd,
du kunne ikkje høyra ein lyd,
så sterkt følte me alvoret alle 24
at me torde korkje le eller flire.
Leksene var, som sagt, svære
både i salmebok og kristenlære,
men etter kvart det gjekk nokså
grett,
me svara visst bra rett,
og om me stod litt fast,
presten sitt tolmod aldri brast,
han roleg og blid
hjelpte oss på gli,
smilte lurt,
og resten gjekk som smurt.
Songen ofte mektig under
kyrkjekvelven stod,
presten skrytte, sa at songen vår
var god.
D e t t e fine skussmål i minnet
står:
«Dei er sers flinke å synge
konfirmantane i år».
Ein vakker, kjær og velkjend song
lydde frå benkeradene mang ein gong:
«Herre Gud ditt dyre namn og æra
over verdi høgt i akt skal vera.»
Presten gjerne på kyrkjeorgelet
spela,
songen og musikken var ein fryd for
sjela,
lekser og pugg vart gløymde,
tonane med kraft dei strøymde
frå orgelet og frå oss,
i ein harmonisk jubelfoss.
På middagsstunda,
då presten var heime og blunda,
gjekk me på butikken,
heile klikken,
kjøpte drops og sjokolade,
kjeks og limonade.
Enkelte rakk visst også å bade.
Me likte å gå i vegen å sprade,
og når kjenslene i varmen tina,
lurte kong Amor på sidelina.
Tida i prestegarden var god og
kjekk,
svært fort den sumaren gjekk,
me treivst i lag
og gledde oss til kvar
prestegardsdag.
Det var også godt å få litt fri
frå slåtten tung og strid
i ei fin og varm sumartid.
I 1946 det enno i landet var
rasjonering streng og hard.
Det var ikkje nett
så heilt grett og lett
å få tak i alt som trongst til ein
konfirmant,
- det skal vera både visst og sant.
For å få det ein skulle ha
var det vanleg inn til byen å dra,
saman med mor eller far,
som rasjoneringsmerka og pengane
bar.
Vanskeleg kunne det vera med
rasjoneringskort,
vareutvalet var heller ikkje særleg
stort,
og konfirmasjonen nærma seg
styggeleg fort,
men alle tidsnok sine innkjøp fekk
gjort.
Då «masjonssøndagen» rann
me vår plass på kyrkjegolvet fann,
gutane i sin fyrste dress,
med striper og knivskarp press,
jentene smilande, gode og blide,
som jentene var på dei tide,
i nye kjolar og nette sko,
-eg ser det for meg enno!
I dag har konfirmantane kappar på,
slike fanst her ikkje då.
I midtgangen stillte me opp,
nystrokne frå tå til topp,
i to lange rekke,
ville mest sprekke,
utålmodige som me var, og spente
på kva spørsmål me hadde i vente.
Presten mellom rekkene gjekk,
spørsmål på spørsmål me fekk,
han gav seg god tid,
vende seg frå den eine rekka til hi.
Det vart litt lenge å stå,
i varmen røynde det nok på,
men me greidde oss toleg bra,
og eg trur presten fekk dei svar han
ville ha.
Etter gudstenesta folket stoppa,
tok det med ro ute ved kyrkjetroppa,
helste og gratulerte,
nokre fotograferte.
Før me heimover byrja vandre,
bytte me kort med kvar andre.
Korta tok me godt vare på,
store som små,
alle like kjære var,
me dei framleis i kommodeskuffa har.
I heimane var det konfirmasjonslag,
truleg med liknande mat som her i
dag,
vanleg festmat den gang var også
sosekjøt,
desserten ofte fruktgraut, god og
søt.
Gåver det vanka av ymse slag,
ikkje så store og dyre som i dag,
men for oss var,
alle og ei kvar,
så dyrebar og fin
at dei framleis i minnet skin.
Og ein ting me fekk,
sirleg skrive med penn og blekk,
som dei unge i dag knapt har sett,
-telegram på vakker festblankett.
Mandagen igjen til kyrkje det bar,
nærmaste familie også då samla var.
Då me til alters gjekk,
sakrament og velsigning fekk.
Også denne dagen vanka det ekstra
god mat
på mor sine blankpussa fat.
Konfirmasjonshelga 1946 var varm og
god,
men ut på mandagen tora rulla og
slo.
Kanskje var det eit symbol
på at livet ikkje er berre sol ?
For dei fleste har det nok også vore
litt av kvart, både smil og tåre.
For nokre av lesekameratane vart
livet heller kort,
me minnast dei fire som alt er gått
bort.
Til Aslaug, Gerda, John og Sigvald,
tanken går,
minna om dei ljose i hugen står.
I dag me alle håpar på
ei gledeleg mimrestund å få
la maten smake og praten gå,
utveksla minner, store og små,
- la gjensynsgleda rå.
Åse me hjarteleg takke vil
for at ho har stelt dette treffet
til.
Kvar ein er velkomen gjest,
måtte det bli ein hyggeleg
50-årsfest !
Og så vil me ynskje at alle framover
får
mange gode og rike dagar og år.
|
