|
GULA SKYTTARLAG 100 ÅR
I attenhundreogsyttiåtte
skjedde det store og flotte
at Gula Skyttarlag
fekk sin fødselsdalg.
Vona til nyskapningen var stor,
snart han også let seg merka på
jord,
det dundra og braka, kulene svirra,
i sterinskiva dei klirra,
så skiva ho sveia og dirra.
Markørane sprang med sleiv i hand,
sveitta og bala som var det brann.
Om søndagen mange folk til bana kom,
skyttarane skaut både blink og bom,
dei likte seg her, skaut og
konkurrerte,
prata, skøya og diskuterte,
pussa,strauk og stelte med sin
Remington,
eg trur ikkje kona ein gong vart
handsama sånn.
Remingtonnen etter kvart av mote
gjekk,
vart av Kragh-Jørgensen trengt vekk.
Og dette nye var eit underbart
våpen,
store lovord heldt munnen konstant
open,
dette var noko til skytegreier,
velleta flaut alle veier,
det finnst neppe heller i dag
eit meir rosa gevær enn Kragh.
Den fyrste bana laget hadde,
var på Ivar Henriksbø si myr,
der låg dei å sikta og ladde,
måtte jaga vekk sauer og kyr,
før dei kulene langs Jordmorelva
sende,
koste seg når sleiva kvitsida fram
vende.
Etter som tida går,
dei tomt til bane på Midtun får.
Her vart tevlingsstad i mange år,
blinken i steinskiva fekk uteljande
sår.
Det vart skote frå fleire hald,
og etter soga som vert fortald,
vart det alltid den beste som vann,
-det er løye med den som kan.
Her vart det skipa til store
stemner,
og tevla med mange lag.
Som arrangør fekk Gula synt sine
evner
på mang ein travel og hard
tevlingsdag.
Også mange gilde premiar til laget
kom,
-skjeldan at nokon frå Gula skaut
bom.
Midtun som tevlingsstad med
Henriksbø vart bytta,
bana nesten tilbake til sitt fyrste
leie vart flytta.
Her vart ho, på dugnad med dygd,
godt og tidhøveleg utbygd,
ei sopande bane det vart
når alt var gjort klart,
fin lagsånd rådde,
gode resultat vart oppnådde.
At skyttarane våre hevda seg godt,
syner dei mange påokalane laget har
fått.
Pokalane skulle voere tekne vare på
i laget
som stolte minner frå dei gode,
gamle dage.
Stemnene stillte stadig større krav,
til både anlegg og arrangør,
utvidast måtte kvar grav,
det trongst fleire skiver enn før.
Huset me hadde var syrjeleg lite,
rundt omkring var det ofte blautt og
skite.
Som formann kom det ein ung gut,
han snart fann ut
at me ikkje lenger kunne ha det
slik,
måtte få overbygd standplass også i
Eivindvik.
Som tenkt så gjort,
arbeidet gjekk både fint og fort,
skyttarane samla seg med hest og
traktor,
innsastsen var stor,
dei svinga hamar, øks og sag,
me såg kor det muna frå dag til dag,
sand, sement og trematerial kom på
plass,
det vart både overbygg, kafe, kontor
og utedass,
altså det reine palass.
No kunne me lettare ta i mot store
stemner
som om fylke og landsdel femner.
På desse stemnene trur eg det gledde
dei fleste
at ungdomane våre hevda seg mellom
dei beste.
Kjekt det er at dei som på stemner
vart sende
med mange premiar i sekken heimatt
vende.
Me veit at det masse trening ligg
bak,
mykje slit og mange harde tak.
Når Gula Skyttarlag no fyller 100
år,
mange varme tankar til laget går,
gode minner dukkar fram i nokon
kvar,
muntre og spenningsfyllte stunder
det var,
minner om skyttarkameraten trugen,
- ting som aldri går ut av hugen.
Me tenkjer med takksemd og vyrdnad
på alle dei
som streva i laget, sleit, tok i så
det svei.
Dei sette ikkje store krav,
men i arbeid med anlegg og grav,
og ved arrangement,
gang etter gang
gjorde dei eit arbeid som er
framifrå,
vår aller beste takk dei her skal få
!
Som arrangør har Gula svært godt
ord,
bygdefolket sin innsats har alltid
vore stor.
Med varme kjensler for vårt trauste
lag,
me helsar hjarteleg til lukke i dag.
Me tenkjer på kva laget har tydd
for grenda og dei som her har budd,
lagsverksemd med stor dygd
har fremja kjennskap til vår vesle
bygd
på ein måte som er positiv og god,
-me er hjartans takksame no,
og ynskjer at laget framover får,
mange rike, gode, gjevande år.
|
