|
SØREN RANDAL
Me stod der i dag, tyngde av sorg,
ved grava til ein me hadde kjær,
båra kransa av blomsterborg,
omringa av mange som stod deg nær.
Alt var ærverdig stille,
himmelen lys og blå,
me såg ei einsleg lita skyfille
i vyrdnad bak Flolidfjellet gå.
Marka overstrødd av snøen rein,
stengene stod med hangande flagg,
trea stura med kvar ei grein,
nakne om trøyst dei tagg.
Ditt eige flagg bak nake tre,
andre hadde heist det i dag,
på halv stang hang rett ned,
det syrgde med oss i lag.
Alt var av vyrdnad prega,
livet liksom tok ein stopp,
sjølv dei bleike tuvene og tega,
strekte seg til helsing over snøen
opp.
Med hovudet bøygd i age,
folk tagale frå grava gjekk,
mintest dei mange, gode dage,
då dei ditt nervær nyta fekk.
I yrke og som tillitsmann,
du sette dine djupe spor,
du var tillitsfull, vyrdnad vann,
sympati og velvilje stor.
Det er trist at du er død,
var så livsfrisk og glederik,
romsleg, venleg, trygg og stø,
- me hugsar deg berre slik.
Du fann lett det rette ord,
var fordomsfri og open i ditt sinn,
gav trøyst og lærdom stor,
der framleis hjelp me finn.
Så lenge liv i oss finnast
vil du i tanken bu her inne,
i takksemd me deg minnast,
Guds fred med ditt minne.
|
